Marlene Venant

Ik  ben Marlene 49 jaar en ben getrouwd  in 2009. Mijn kinderen zijn van  2007 en 2010, nu 14 en 11 jaar oud ( jongens ). Beide ADHD diagnosticeert . Wij wonen momenteel samen met  3 katten in huis. Wij houden van op vakantie gaan  met onze caravan naar Zuid Frankrijk. Het gaat goed met ons als gezin samen. Het allerbelangrijkste is dat we open  en eerlijk hebben gepraat over wat de uithuisplaatsing gedaan heeft met ons als ouders maar ook met de kinderen.

De kinderen vinden het nu goed, het  is voorbij en ze  hebben het vertrouwen dat dit nu niet nog een keer zal gebeuren. Ze praten er  nu  niet meer over, maar dat is  ok. Mochten er vragen in de toekomst komen als ze verder opgroeien en ouder worden is dat ok. En dat weten ze allebei !!  

Mijn kinderen woonden van 10 augustus 2019 tot december 2020 in een gezinshuis. Dat ze uithuisgeplaatst  werden was mijn grootste angst . Toen ze uithuisgeplaatst werden  merkte ik dat ik er   niet  over wilde praten in mijn omgeving het was een taboe dat ze niet meer thuis woonden. Het  was  erg eenzaam dat ik mijn ervaring  niet kon delen in mijn omgeving de schaamte was groot. En nog vind ik het  lastig maar ik durf er nu meer open over  te zijn. Het is ook belangrijk om iemand in je omgeving  te hebben waar je mee kan praten je  verdriet, wanhoop , eenzaamheid en de pijn die je voelt  te delen.

Mede daardoor  wil ik mij  inzetten voor ouders die  nu het zelfde meemaken. Want eenzaam hoef je  dit proces niet mee  te maken. Als ik terug kijk wilde ik dat ik wist  wat ik nu weet en had ik mij minder eenzaam gevoeld.

Vanuit mijn ervaringen met een uithuisplaatsing ben ik meerdere  keren vrijwillig inzetbaar geweest. Ik heb meerdere keren mijn  verhaal gepresenteerd, onder andere bij een training van pleegzorgbegeleiders. Daar heb ik verteld over hoe belangrijk samenwerken is maar ook zeker wat ik gemist  heb in de  samenwerking. Samenwerken is zo cruciaal en zo belangrijk. Zo verhoog je de kans op terugkeer van je kinderen. Met blijvende uithuisplaatsing heb ik geen ervaring en ligt ook  niet  mijn ervaringskennis. 

Ik ben vrijwilligster bij SOS kinderdorpen  (Simba familiezorg ) daar zijn we aan het onderzoeken hoe mijn ervaringsdeskundigheid  ingezet kan worden. Simba familiezorg heeft  voor mij veel  betekend  in de terugkeer naar huis  van mijn kinderen. 

In de toekomst hoop ik echt aan het werk te gaan als ervaringsdeskundige, daar onderneem ik nu wat acties voor om mij te oriënteren. Ik heb recent een basistraining ervaringsdeskundigheid (Netwerk Beter Samen) afgerond. Ik heb via het Leger Des Heils een hersteltraining gevolgd waar ik ook veel geleerd heb over mijzelf en waar ik nu sta. Als ervaringsdeskundige is het belangrijk dat je goed in je eigen herstel zit na een ontwrichting in je leven. Ik heb  een eigen bedrijf opgestart Diensten Buro Marlene en ik ben ook actief op linkedin.

Persoonlijke linkedin pagina van Marlene

Linkedin bedrijfspagina: Diensten Buro Marlene

Linkedin groepspagina Mijnkinduithuis.nl

Ik zet mijn ervaring graag in op de volgende manieren:

1. Colleges geven aan studenten.
2. Lezingen en workshops geven aan managers en professionals.
3. Bijwonen van casuïstiek vergaderingen.
4. Interviews geven.
5. Meepraten en meedenken over beleid.
6. Verder is mijn wens om met ouders in contact  te komen die nu hun kind niet thuis hebben wonen (een maatje zijn, een klankbord).

Neem contact om met info@ouderpeil.nl om Marlene hiervoor te benaderen.

Ik merkte dat toen ik  opnieuw in mijn  kracht  kwam  dat  ik sterker werd, mede  door  meer zelfvertrouwen te krijgen en door te geloven dat ik echt geen slechte moeder was omdat de kinderen tijdelijk ergens anders  woonden.  

Ik ben een  zeer empathische  vrouw mede ook door mijn zorgervaring ben ik in  staat om mij in  te leven in de  situatie  van een ander.  

Door meerdere trainingen  maar ook GGZ behandelingen die ik heb gevolgd ben ik meer in contact met mijzelf  gekomen, ik ben geneigd  veel vanuit mijn hoofd  te denken waardoor situaties erg groot kunnen worden nu ik hier meer bewust  van ben en ga worden ( dit is nog een leerproces )  kan ik veel beter terug reflecteren op mijn handelen maar ook hoe het zover is gekomen dat mijn kinderen uithuisgeplaatst zijn.

Terugkijkende ben ik meer mijzelf gaan waarderen een mag ik zijn zoals ik ben. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn. Dit geeft mij meer rust en ruimte om mij dienstbaar op te stellen en te zijn wie ik wil zijn.