Een verhaal van kracht en liefde.
Hallo allemaal, ik ben Miranda, en ik wil graag mijn verhaal delen. Een verhaal over mijn gezin en de uitdagingen waar we mee te maken hebben gehad. Ik wil hiermee andere ouders steunen die zich misschien in een soortgelijke situatie bevinden.
Het begon allemaal met de geboorte van onze oudste zoon. Al snel na zijn komst kreeg ik te maken met een postnatale depressie. Mijn man, die een verstandelijke beperking heeft, voelde zich machteloos, terwijl onze zoon maar bleef huilen. Geen dag ging voorbij zonder dat we ons uitgeput en verloren voelden. Het bleek dat onze zoon het KISS-syndroom had, iets dat pas na tweeënhalf jaar werd vastgesteld. Hij vond ondersteuning op een medisch kinderdagverblijf, maar tegen de tijd dat onze jongste zoon werd geboren, gleed ik opnieuw in een postnatale depressie. Ditmaal leek er geen uitweg te zijn.
Het was zwaar, ontzettend zwaar. Onze oudste zoon vroeg veel aandacht, en dat begon zijn tol te eisen bij onze jongste zoon, die vaak werd overschaduwd. Mijn man had moeite om alles te begrijpen, en ik voelde me volledig overweldigd. Hoewel ik meerdere keren om hulp vroeg, voelde ik me vaak niet gehoord.
In 2008 kwam het dieptepunt: de kinderen werden uit huis geplaatst. Het voelde als een mokerslag. Woede, verdriet en teleurstelling overheersten. We hadden alles gegeven, maar het voelde alsof we gefaald hadden. De pijn van dat moment is met geen pen te beschrijven.
Maar door de jaren heen zagen we hoe onze kinderen zich ontwikkelden. Onze oudste zoon is nu bijna 24, woont begeleid op zichzelf, heeft een baan als hovenier.
Hij vindt het moeilijk, maar doet het geweldig. Onze jongste zoon, inmiddels 21, heeft een baan als ICT-er en straalt in wat hij doet. We zijn zo ongelooflijk trots op ze.
Toch blijft die vraag knagen: had het anders gekund? Misschien, maar als ik nu kijk naar waar we nu staan, weet ik dat de beslissing om ze uit huis te plaatsen misschien wel de beste was voor hun toekomst. Het allerbelangrijkste is dat ze gelukkig zijn en zichzelf kunnen ontplooien.
Zijn wij slechte ouders omdat we het niet alleen konden? Absoluut niet. Sterker nog, ik geloof dat het kracht, moed en wijsheid vergt om in het belang van je kinderen te handelen, zelfs als dat betekent dat je moet loslaten. Liefde betekent soms loslaten, hoe moeilijk dat ook is.
Met mijn verhaal wil ik andere ouders een hart onder de riem steken. Je liefde voor je kinderen staat niet ter discussie, ook niet als de situatie je dwingt keuzes te maken die je liever niet zou maken. Ik wil een luisterend oor bieden aan ouders die worstelen met gevoelens van verdriet en machteloosheid.
Schrijven, tekenen en het kleuren van mandala's zijn voor mij een uitlaatklep geweest, en ik geloof dat iedereen zijn eigen manier kan vinden om ermee om te gaan.
Samen staan we sterker, en je staat er niet alleen voor.
Inmiddels heb ik een boek geschreven over mijn leven;
Miranda, een reis op weg naar vrijheid.
Dit boek kun je bestellen bij bol.com en bij buitengewoonmiranda@gmail.com.
En wanneer je liever een ebook leest kun je deze ook vinden bij bol.com, Kobo,
Van ouder met ervaring naar spreker en adviseur
Door mijn eigen ervaringen ontdekte ik hoe belangrijk het is om ouders te ondersteunen bij een uithuisplaatsing. Jarenlang voelde ik me machteloos en niet gehoord, en ik weet hoeveel impact dat kan hebben. Daarom zet ik me nu in om andere ouders te helpen door begrip en bewustwording te creëren bij professionals en beleidsmakers.
Ik deelde mijn verhaal bij De Correspondent, werkte mee aan onderzoeken en heb bijgedragen aan lezingen, webinars en workshops over de impact van uithuisplaatsing. Daarnaast begeleid ik ouders die worstelen met gevoelens van machteloosheid en verdriet.